Van jongs af aan wilde ik al graag een groot gezin. Van God te leen gekregen kinderen (inclusief mijn pleegzoon) om voor te zorgen maar ook om ze later weer terug te geven aan het leven zelf. Dat loslaten besefte ik al heel goed, gebeurde vanaf hun geboorte. Vandaar dat het mij nu ook geen moeite kost te accepteren dat mijn huis nu leeg is. Een leeg huis is iets anders dan een gevuld hart met herinneringen…. Het lege nestsyndroom is mij dan ook vreemd.

Wat mij vooral als moeder boeide was om langs de kantlijn van een kinderleven te mogen kijken hoe een kind zich ontwikkelde tot een volwassene. Hoe het omging met moeilijkheden, hoe het kansen in het leven met beide handen juist wel of soms niet aanpakte. Ieder op zijn of haar unieke manier. Ik mag blij en dankbaar zijn dat ze, met Gods hulp, allemaal goed terecht zijn gekomen

Het is dezelfde fascinatie die mij ook zo boeit in de politiek. Waarom gebeuren de dingen zoals ze gaan. Waarom doen mensen iets of juist niet. Of ik mij daar nu over verbaas in de Raadszaal tijdens vergaderingen, in gesprekken met burgers of het lezen van beleidsstukken. Het gaat allemaal om hetzelfde. Zet mij maar op een terrasje met een kop koffie en laat mij kijken naar alle voorbijgangers. Ze bieden mij allemaal verhalen van mensenlevens.

En dan, dan is het de bedoeling dat je in je Raadswerk dit vorm gaat geven bij het maken en bijsturen van beleid. Het maken van – principiële – keuzes door je te bemoeien met de samenleving. Voor rechtvaardigheid, het opkomen voor de zwakkeren in de samenleving, rentemeester te zijn over wat God ons heeft gegeven om voor te zorgen om steeds iets meer te mogen laten zien van Gods liefde die Hij bedoeld heeft voor Zoetermeer!

Helen du Bois