Wat vindt u nu van uw partijprogramma van 2002?

“Een stuk globaler dan nu. In 2002 stelden we dat we ‘net zoveel arbeidplaatsen als arbeidsgerechtigden’ wilden. Dat is te abstract. We zeggen nu dat er meer energie moet worden gestoken in het aantrekken van buitenlandse bedrijven.”

Wat heeft u als kleine fractie kunnen realiseren?

“We zijn ‘eigenaren van de hangjeugd’ geworden. Van Safarigeel, Dijcksbruin, Dorpsstraat; we gingen ernaartoe, spraken ze en kregen de raad mee in voorstellen..”

Meer dan andere partijen?

“Laat ik het zo zeggen: we hebben nooit zomaar vragen gesteld, alleen voor de buitenkant. Parousia bijvoorbeeld, daar waren we al twee jaar mee bezig.”

Het college kan zeggen: ‘wij hebben het gedaan’.

“We gaan aan de kiezers duidelijker uitleggen wat we hebben bereikt. En je hebt mond-op-mondreclame. Je zit niet in de politiek om te scoren, maar om wat te bereiken.”

Maar de SP haalt de stemmen met opvallende punten.

“Ja, maar met valse beloften krijg je mensen tegen je.”

Met harde taal kun je meer zetels halen, en dus meer invloed.

“Nee, we zijn een traditionele christelijke partij met een vast achterban. We willen herkenbaar blijven.

Blijf je dan niet altijd aan de zijlijn?

“We hebben ook noten op onze zang en proberen de raad mee te krijgen, en dat lukt.”

Met compromissen.

“We kijken mee over de muur van anderen, maar blijven onszelf. We zijn helder en voorspeelbaar.”

College of oppositie, maakt het dan nog uit?

“Als collegepartij trek je toch steviger aan de touwtjes. We houden nu rekening met zowel college als oppositie.”

Wat wordt het?

“Fifty-fifty.”