Regen en wind gaven ons een zeer enerverende dag. Soms was het spel van de natuur  adembenemend mooi, maar toch ook wel beangstigend. Het leek erop dat we de grip op de natuur kwijt raakten. Dat was soms ook echt het geval. De doden en gewonden, de mensen die met angst in hachelijke situaties hebben moeten wachten op hulp. Mensen die na uren eindelijk op de plaats van bestemming aankwamen. Ons stadhuis werd ontruimd wegens gevaar voor vallend materiaal, vergaderingen werden afgelast (zomaar een vrije avond), bomen lagen op de weg en burgers, al dan niet beroepsmatig, zetten zich in om anderen te helpen.

Met verwondering heb ik alles de revue laten passeren. Wat besturen wij nu allemaal in deze wereld? En we denken dat we het nog goed doen ook. Ieder volgens zijn eigen principes. De laatste week schieten er steeds flitsen van de film “An inconvenient truth” door mijn gedachten. Een film over de klimaatcrisis van onze wereld. En als ik dan naar buiten kijk, zucht ik. Het lijkt niet alleen echt, het is echt! 

Vandaag een storm, vorige week een storm en de avond ervoor zie ik in een volle raadszaal die film. Dezelfde avond dat er ook een weeralarm werd afgegeven. Alles viel samen. Toevallig? Nee, God incognito.  

Al Gore, oud vice-president van Amerika, die zich al tientallen jaren inzet voor een beter beheer van de aarde, dringt binnen in mijn en andermans leefwereld. Of zoals hij zegt, “natie voor natie, stad voor stad, gezin voor gezin, één voor één, zo vertel ik mijn verhaal”. Een energiedeskundige, vertelde zo las ik een dag later: ‘ik heb niets nieuws gehoord, maar misschien is er een film voor nodig om mensen te prikkelen. Al die jaren is het ons in ieder geval niet gelukt”. Mij heeft het in ieder geval wel geprikkeld en aan het denken gezet en het zal nog menig keer aan bod komen in onze fractievergaderingen (ChristenUnie-SGP) als we over het thema Duurzaam Zoetermeer praten.

Met het weeralarm, dezelfde avond afgegeven, veranderde ook het klimaat buiten de raadszaal, net zoals ook vanavond. Het was de theorie en de praktijk, binnen en buiten. Net als in het politieke werk: de regels op papier en de verhalen van mensen er tussendoor. Het hoort altijd bij elkaar in het werk van een volksvertegenwoordiger.

Als christen voel ik mij verantwoordelijk om een goed rentmeester te zijn over wat God deze wereld gegeven heeft. We zijn gast op deze aarde en geen gastheer. Wij mogen de ecologie niet opofferen voor de economie. Mijn kleinkinderen mogen mij straks vragen “oma, wat heeft u daar nou aan gedaan?” Dan kan ik ze uitleggen over mijn keuze voor tevredenheid, van minder gemak en “consuminderen”. Een bewuste keus, maar nu misschien met nog meer drive als voorheen!

Reageren? helendubois@raadzoetermeer.nl