Twee keer heb ik ongeveer een half uur lang eenvoudige figuren op het bord getekend. Tussendoor was er koffie met wat lekkers en werden enkele gehandicapten gevoerd door de leidsters. Zes gehandicapten zaten in een rolstoel. De anderen, daar zag je op het eerste gezicht niets aan, maar die waren geestelijk niet in staat om goede antwoorden te geven. Eén zat in een rolstoel, kon niet praten, had een spraakcomputer en als hij zijn ogen naar het plafond hield was het: ja. Hij moest de spraakcomputer met zijn achterhoofd bedienen. Na een tijdje riep de leidster dat hij zich aan mij voor wilde stellen. De spraakcomputer zei: "Ik ben Jan en ik woon aan de Leopoldhove". Er was er ook één die goed kon lopen maar die was blind. Bij nader inzien een bekende van mij, iemand uit onze achterban. Hij is een aantal jaren geleden door een ongeluk blind geworden.
Twee leidsters die met liefde deze mensen ter zijde stonden en verder allemaal blije gezichten.

Deze activiteiten worden iedere vrijdagmiddag in het dagactiviteitencentrum georganiseerd om de mensen in de thuissituatie te ontlasten. Ik was er in het kader van Make A Difference Day. De activiteiten en ook het centrum waren mij volkomen onbekend. De middag was voor mij zeer leerzaam. In de kamer ernaast werd er wat gebakken om tijdens de koffie uit te kunnen delen. Ook was er een ruimte waar gecomputerd werd en er was een zaaltje waar de mensen spelletjes aan het doen waren. Daartussen zat ook de directeur Ruimte, Peter Steijn. Ik kon vooraf duidelijk zien dat hij wat erg onwennig tussen de mensen zat terwijl ik toen ook echt nog niet wist hoe ik het een en ander moest aanpakken.
 
Terugkijkend, moet ik zeggen dat ik nog het meest veel geleerd heb. Hoe je met zulke simpele zaken je medemens hulp kunt zijn. Zouden er eigenlijk niet veel meer van zulke simpele handelingen zijn waarmee je je medemens tot hulp kunt zijn?  

Door Klaas Schra