Kijkend uit het raam valt het nog wel mee. De Broekweg-wetering, zoals de plas water bij het gemaal als naam draagt, is in beweging. Vlak water, waar de wind speels golfjes omhoog zwiept. Het gemaal, altijd slechts voor de helft in werking (ga ik toch eens uitzoeken waarom, want dat fascineert mij nou wel), draait op volle toeren, gierende windvlagen om het hoekpand van Gevangenenzorg en klapperende deuren. Of ik nu thuis of hier mijn vrije uurtjes aan het schrijven ben, dat maakt eigenlijk niet uit. De koffie is overal even lekker, de kachel even warm.

Een wandeling
We hebben hier sinds kort een overtollige magnetron in gebruik, dus, nieuwsgierig hoe buiten de storm nu aanvoelt, besluit ik toch maar een verantwoorde warme maaltijd te halen bij Appie Heijn. Al kijkend of er gevaar is van vallend materiaal loop ik toch wat ongemakkelijk het kleine stukje. De mensen die het nog wagen op de fiets te zitten lijken wel met een circusact bezig. Voor de rest valt het allemaal wel mee.

En dan aan de slag met het vele schrijfwerk. Onderwerpen en rust genoeg. Voor deze weblog, een artikel voor het Zoetermeers Dagblad, om als columnist mijn eerste bijdrage te leveren. Af en toe het actuele nieuws bekijkend, want Zoetermeer heeft wel veel ongemak en schade. Even meteen politiek denkend (kan dat niet laten) dat dit weer vele overuren kost voor de Brandweer, die toch al zoveel zorg hebben met de nieuwe regels van de arbeidstijdenwet. Kunnen ze die meteen toetsen aan calamiteiten zoals deze. En ook nog contact houdend met het thuisfront.

Maar zodirect stap ik toch maar in mijn auto. Een zware voor de wegenbelasting, maar juist specifiek voor "gevaarlijke" omstandigheden als deze, vorige maand, gekocht. En dan via omwegen naar huis. Daar waar geen bomen over de weg liggen, zal ik kras, kras door Zoetermeer naar Palenstein mijn weg moeten zien te vinden. Mijn nieuwsgierigheid bedwingend om niet even langs het Stadhuis te rijden..... Dat was het door al het naar beneden stortend materiaal vanmiddag al afgezet en het alleen per fiets bereikbaar.

Getuige zijn
Vanaf morgen praten we als Nederlanders weer over het weer. Eigenlijk een standaard onderwerp voor ons, maar ook voor menig geïntegreerde allochtoon. Dan heb ik weer de kans om te vertellen dat wij niet de baas zijn over weer en wind, zon en regen, maar dat God dat allemaal geschapen heeft. Dat Hij bepaalt wat er wel en niet gebeurd en dat wij in afhankelijkheid en met verwondering dat mogen en moeten accepteren. Het was een van tips uit een training die ik jaren geleden volgde. "Hoe word ik een aanstekelijk christen": hoe maak ik het geloof bespreekbaar in het dagelijkse leven. Een praatje over het weer dus! De reacties zijn altijd onverwacht, maar prachtig. Van starende en zwijgende mensen tot ontmoetingen met mensen waarmee ik verder praat in de hal van het flatgebouw.

Straks of morgenochtend krijg ik deze kans weer. Net als in de raadszaal of in de gesprekken er omheen. Een getuige te mogen zijn over de bron van mijn leven.

Wilt u reageren? Weet u voor mij waarom maar de helft van het gemaal draait?
helendubois@raadzoetermeer.nl